Na rogu Raka i Dalszego Życia - odcinek 4


 

                 Kilometry korytarzy, hektary okiennego szkła. Tysiące żarówek, klamek, morskie mile 
parapetów, ławek, lamperii... Ogromny, przepastny szpital, który powstał w 1988 roku jako chory sen generała Jaruzelskiego, a w konsekwencji okazał się autentycznym dobrem narodowym. 22 kliniki, prawie (a może już ponad) 1000 łóżek, 7 zakładów diagnostycznych, 15 specjalistycznych poradni, 11 klinik Szpitala Ginekologiczno-Położniczego. Ponadto – sklepy, kawiarnie, restauracje, księgarnie, biblioteki, fryzjerzy, poczta... Obecnie szpitalem zarządza Ministerstwo Zdrowia, któremu jeszcze ciągle nie udało się niczego schrzanić. Pracujący tu specjaliści trzymają się dzielnie i robią swoje.

     Siedzę na piątym piętrze i czekam na wyrok. Tępo patrzę przez ogromne okno. Widzę kawał zieloniutkiej Łodzi, która leży u stóp medycznego kolosa. Pod oknem, na gzymsie – dwa gołębie. Dziwne, bo gzymsy uzbrojono sterczącymi prętami, żeby te ohydne ptaszyska nie mogły się tu zadomowiać, a jednak siedzą. Dupskami rozgarnęły wiotkie pręty i jakoś się umościły. Scena jest dramatyczna, bo jeden z gołębi chyba ma w planach zgładzenie tego drugiego. Robi to w sposób perfidny, przygniatając głowę kolesia własną, rozłożystą piersią. Tamten próbuje się oswobodzić, miota tyłkiem na wszystkie strony, ale widać – słabnie. A ten go przygniata coraz mocniej, nie daje mu szans. Gapi się bezmyślnie tymi swoimi głupimi, wyłupiastymi ślepkami i przyciska mu łeb coraz natarczywiej.

     Pan profesor prosi. Asystentka medyczna ma najpiękniejsze paznokcie na świecie. Granatowo-błękitne hombre, matowe jakby zamrożone. Profesor gestem zaprasza mnie do gabinetu. Siadamy przy niskiej ławie. Mamy już wyniki, jak pani wie. To jest nowotwór. Złośliwy. Ale proszę się nie martwić. To tylko G1, więc rokuje dobrze. Musi się pani zdecydować na operację. Patrzę na miłego pana, który siedzi vis a vis mnie i myślę sobie, jaką ma wredną misję do spełnienia. Zupełnie jak policjant, który puka do drzwi i mówi uśmiechniętej kobiecie, która go wita w progu: Znaleźliśmy ciało pani syna na dnie glinianki. Patrzę na profesora i zadaję sobie pytanie, ile razy w życiu musiał wygłaszać tę kwestię, czy da się do tego przywyknąć? Czy decyduje się pani na operację? No jasne, oczywiście, tak. Profesorze, mam w życiu kilka spraw do załatwienia. Czy mam się śpieszyć, czy mogę działać w normalnym tempie? Profesor się uśmiecha. Proszę się nie obawiać. Ten nowotwór da się pokonać. Profesor Marek Nowak... pierwsza twarz mojej nadziei.

     Kiedy wychodzę z gabinetu, zaglądam na gzyms za oknem. Gołębie siedzą obok siebie i głaszczą się wzajemnie dziobami po głowach. Śladu agresji. On nie chciał go udusić, czy mu się nie udało i teraz rżnie głupa?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Awantura w Zgierzu, czyli czego się nie dowiesz z Łódzkich Wiadomości Dnia (TVP3)

Obraz
  https://create.microsoft.com/pl-pl/TVP3 Łódź W jednym ze swoich ostatnich tekstów pisałam o tym, jak fatalnie wygląda kwestia oglądalności w ośrodkach terenowych TVP (w lipcu 2024 była to średnia liczba 83 widzów dziennie).   To bardzo smutne, zważywszy, że ogólnopolskie anteny telewizji publicznej wróciły do standardów, jakich oczekiwali odbiorcy i oglądalność jest znów na bardzo przyzwoitym poziomie („19.30” ogląda ponad półtora miliona osób każdego dnia).   Pojawiło się także kilka znakomitych, nowych formatów, jak choćby „Trójkąt Polityczny” Aleksandry Pawlickiej i Renaty Grochal czy nieco satyryczne – „Kwiatki Polskie”   oraz mój ulubiony „Alfabet Propagandy” z bezcennym udziałem Andrzeja Krajewskiego. Pod okiem Andrzeja Krajewskiego właśnie doskonaliłam się przez lata w analizie materiałów telewizyjnych pod kątem wykazywania nierzetelności autorów, świadomej manipulacji, kłamliwych treści. W chwili zamknięcia „szczujni” ten rodzaj mojej pracy uznałam za prz...
Czytaj więcej

TVP3 - oglądalnośc? Nie ma.

Obraz
  Kiedy w 2016 roku pewien rosyjski, dodam – dysydencki dziennikarz zapytał mnie, czy odczuwam w swojej pracy coś w rodzaju autocenzury, powiedziałam mu, że absolutnie nie. Mało tego – z całą mocą zapewniłam go, że w Polsce dziennikarze w ogóle nie mają tego problemu, że jedyna forma autocenzury to ta, która nie pozwala na zrobienie komuś krzywdy. Bardzo się zdziwił. Bo przecież rosyjscy dziennikarze nigdy nie mieli tego komfortu.   A ja  w swojej naiwności pękałam z dumy, że żyję w kraju, gdzie dziennikarz może bezpiecznie  i zgodnie z sumieniem pracować. I jeszcze tego samego roku przekonałam się, jak bardzo nie miałam racji. Jak szybko okaże się, kto jest kim naszym zawodzie. I tu już nawet nie chodzi o autocenzurę, lecz o zwykłe sprzedanie duszy diabłu. W ciągu kilku miesięcy zmienił się w Polsce świat. A już świat, który znałam z TVP – przewrócił się i porozbijał na kawałki. Po wygranych wyborach 15 października wiedziałam, że mój świat wraca. Powoli, ale ...
Czytaj więcej

Kobiety Konfederacji - majątek ruchomy

Obraz
  Fot. domena publiczna/x/@KarinaBosak Kobiety reprezentują całą, pełną gamę rozmaitych postaw, wartości i poglądów politycznych. To oczywiste, to normalne, tak ma być. Każda z nas oczekuje czego innego od życia, od otaczających nas ludzi, od siebie   samej. Jedne z nas chcą realizować się w pracy zawodowej, kładą nacisk na karierę, spełniają się w swoich zawodowych rolach. Coraz częściej świadomie rezygnują z życia rodzinnego, nie widzą się w rolach matek, żon i strażniczek rodzinnego ciepła. Są kobiety, które potrafią i chcą łączyć te sfery. Pracują a jednocześnie są matkami, żonami, nadają ton życiu rodzinnemu. Nie brak też pań, dla których życiowym spełnieniem jest wyłącznie rodzinne szczęście, troska o dom i o bliskich. I każda z tych ról jest super - o ile jest samodzielnym, autonomicznym wyborem kobiety.  Nigdy jednak nie zrozumiem kobiet, które z zapałem, z błyskiem w oku i ogniem w działaniach   współdziałają z tymi, którzy traktują je jak człowieka go...
Czytaj więcej