CERAN.PRESS

  Fot. UMŁ Piątek. Wczesne popołudnie. Początek weekendu. Idę ulicami Łodzi – Piotrkowską, Tuwima do Sienkiewicza. Na wysokości parku zatrzymuje się autokar, z którego wysypuje się duża grupa młodzieży i zmierza w kierunku EC1. Z Muzeum Przyrodniczego wraca inna grupa. Autokary się wymieniają. Kiedy docieram do placu Dąbrowskiego widzę pod Teatrem Wielkim sześć autokarów z rejestracjami poznańskimi, wrocławskimi, warszawskimi… Nie docieram do Manufaktury, ale wiem z doświadczenia, że tam na parkingu zwanym „dwójką” stoją zawsze dziesiątki autobusów, które przywożą dzieciarnię, seniorów, turystów z całego kraju. Kiedy dojeżdżam do domu, przy cmentarzu żydowskim na ulicy Abrama Cytryna stoją trzy ogromne autokary, które ledwo się mieszczą na tym maleńkim skrawku ziemi, tuż przed bramą wjazdową. Łódź, która przez lata była Brzydkim Kaczątkiem polskich miast, rozkwitła na wzór bajkowego łabędzia i przyciąga rzesze turystów. Kiedyś… nie do pomyślenia. Komu o zdr...

          Jestem filologiem polskim. Magistrem. I gdyby przyszła mi do głowy myśl, że wiem więcej w materii filologicznej niż, na przykład profesor Maria Janion, profesor Bralczyk, profesor Tomasz Cieślak czy profesor Jarosław Płuciennik, zanim wygłosiłabym  tę absurdalną myśl - połknęłabym własny język. By się nie kompromitować, nie narażać na śmieszność i nie obrażać świata. Bo wychowana w kulcie nauki i w świętym poszanowaniu dla dorobku ludzi uczonych wiem, jaka przepaść, jaki Rów Mariański rozpościera się pomiędzy wiedzą, doświadczeniem, refleksją człowieka nauki, profesora a wiedzą najzdolniejszego nawet magistra. A już na pewno takiego absolwenta wyższej uczelni, który daleko odszedł od materii swoich studiów i zajął się dziennikarstwem, prowadzeniem firmy czy... działalnością polityczną.           Kiedy zatem widzę tercet magistrów mówiących, że oto profesorowie Adam Strzembosz, Marek Safjan, Małgorzata...