CERAN.PRESS

          Jestem filologiem polskim. Magistrem. I gdyby przyszła mi do głowy myśl, że wiem więcej w materii filologicznej niż, na przykład profesor Maria Janion, profesor Bralczyk, profesor Tomasz Cieślak czy profesor Jarosław Płuciennik, zanim wygłosiłabym  tę absurdalną myśl - połknęłabym własny język. By się nie kompromitować, nie narażać na śmieszność i nie obrażać świata. Bo wychowana w kulcie nauki i w świętym poszanowaniu dla dorobku ludzi uczonych wiem, jaka przepaść, jaki Rów Mariański rozpościera się pomiędzy wiedzą, doświadczeniem, refleksją człowieka nauki, profesora a wiedzą najzdolniejszego nawet magistra. A już na pewno takiego absolwenta wyższej uczelni, który daleko odszedł od materii swoich studiów i zajął się dziennikarstwem, prowadzeniem firmy czy... działalnością polityczną.           Kiedy zatem widzę tercet magistrów mówiących, że oto profesorowie Adam Strzembosz, Marek Safjan, Małgorzata...

W młodości i pamięci nadzieja Fot. Jarosław Płuciennik Panie Profesorze, kiedy w 1990 roku ogłosił Pan swoją dysertację habilitacyjną „Między dyspozycyjnością a niezawisłością” pisał Pan o sądownictwie w Polsce Ludowej. Może pora wrócić do tematu? Nikt nie wchodzi dwa razy do tej samej wody. Do tej samej rzeki można wejść, ale do tej samej wody – nie. Należy, oczywiście, odkreślić grubą kreską sądownictwo w Polsce Ludowej do końca 1956 roku, które było używane do walki politycznej. Sędziowie karni z naboru rewolucyjnego końca lat czterdziestych szafowali karami więzienia, a spora grupa z nich miała krew na rękach. Po 1956 roku to było jednak inne sądownictwo. Sądy przestały orzekać prawomocnie karę śmierci w sprawach gospodarczych i politycznych. Jedyna kara śmierci w sprawie gospodarczej, i o tę jedną oczywiście za dużo, zapadła w sprawie Wawrzeckiego [1] . Karą śmierci był tu silnie zainteresowany Władysław Gomułka, i po naciskach taki wyrok sędziów zapadł. Kara ...