Na rogu Raka i Dalszego Życia - odc. 11

 

Poniedziałek rano. Wczoraj już nic nie jadłam od śniadania. Nie dostałam też Głupiego Jasia. Jedziemy na blok w nadziei, że tym razem ciśnienie będzie zachowywać się przyzwoicie. Żartujemy w windzie z pielęgniarkami. Dzisiaj pora na doktora, nie uciekamy panu profesorowi ze stołu. A gdzieżbym tam śmiała. Operować ma mnie sam profesor Krzysztof Szyłło. Sława, jestem w najlepszych rękach.

            Leżę sobie podpięta pod różne urządzenia, widzę nad sobą uśmiechnięte oczy młodziutkiej pielęgniarki. Panie doktorze, ciśnienie znowu rośnie. No żesz... Co jest, do jasnej cholery?! Przecież jestem spokojna, wyluzowana, nie boję się nic a nic, a tu znowu... Nie jest tak źle, jak ostatnio. Kontynuujemy. To anestezjolog, którego, nie widzę, nie znam osobiście, ale kocham czule. Dzisiaj podwójnie. Za to „kontynuujemy”. Teraz pani sobie pomyśli o czymś miłym.  Najlepiej o tym, żeby wyjęli ze mnie już tego gada. Potem przez chwilę pomyślałam o... Koniec, nie ma mnie.

            Po chwili wracam. Ale już nie jestem w sali operacyjnej. Leżę w łóżku i wiem, że się udało. Z mojego ciała wychodzą jakieś rurki, kroplówka coś sączy mi do żyły. Jest cicho... Kiedy otwieram oczy natychmiast nachyla się nade mną pielęgniarka. Już po wszystkim. Patrzę na zegarek. Na blok zabrali mnie o 9.30. Teraz jest po 15.00. O matko, tak długo mnie nie było na świecie? Głęboka narkoza jest cudownie fajna, ale porównuję ją do śmierci w miniaturce. Przez dłuższy czas nie myślisz, nie czujesz, nie reagujesz, nie smucisz się i nie cieszysz, nie boisz się i nie chojrakujesz. Nie ma cię. Tyle, że z tej podróży najczęściej wracasz. Jak ja.

            Co jest w tej kroplówce? Glukoza na wzmocnienie. Acha, czyli obiadek. Tak, teraz zupka, a w drugiej butelce będzie schabowy. Na stoliczku leżą ampułki z czymś do zwilżania ust, bo pić też nie mogę. Ale czuję się naprawdę super. Nic mnie kompletnie nie boli, leżę sobie wygodnie, z uchylonego okna wieje mi w twarz przyjemny wietrzyk. Jestem w sali sama, ale ciągle któraś dziewczyna zagląda.

            Zaczynam obdzwaniać wszystkich, kogo zdołam, by zameldować, że operacja „Zabić gada” się powiodła.

            Przed nocą przychodzi pielęgniarka ze strzykawką. Podkurek? Morfina. O ja cię...! Pierwszy raz w życiu dostanę morfinę. Cudowne uczucie. No bardzo przepraszam wszystkich, których może razi mój zachwyt, ale komfort, który zapewniła mi ta ampułeczka był wart wszystkich aplauzów. Nic cię nie boli, nawet fałdka prześcieradła cię nie uwiera, wydaje ci się, że unosisz się na warstewce powietrza, oddychasz swobodnie, jesteś lekka i trochę śpisz, a trochę wiesz, że jest ci bardzo, bardzo wygodnie i dobrze. Nawet pozycji nie musisz zmieniać, bo cały czas jest ci wygodnie.  Jak na osobę wolną od wszelkich nałogów, osobę, która nigdy ćwierci skręta nie wypaliła ani nigdy się nie upiła, mogę sobie pisać hymny na cześć legalnie zaaplikowanego opiatu.

            Noc mija szybko. Budzę się wyspana akurat w chwili, gdy do sali pooperacyjnej wkracza cały dwór. Pielęgniarki, dietetyczka, chyba nawet salowa, kilkoro studentów, lekarz opiekujący się moją salą, lekarz, który chyba jest tu asystentem na stażu, a na czele pochodu kroczy sam PROFESOR. Jak się pani czuje? Ciekawe, ile razy ludzkość słyszała już to pytanie? Bosko. Tę odpowiedź bezpośrednio po operacji już chyba słyszała rzadziej. Profesor i cała kompania oglądają mój brzuch, w którym są tylko maleńkie dziurki po laparoskopii. Na mnie wszystko goi się w tempie biegu na sto metrów, więc nic się nie paprze, nie sączy...  Wychodzą. Po chwili profesor wraca do mnie sam. Pani Doroto, musimy wysłać materiał do badania, ale na moje oko wszystko wygląda dobrze. Wiem, że to dla niego dość rutynowa operacja jednak. Dla mnie to nowina, ale on już takich rewelacji widział pewnie tysiące i mogę być pewna, że tego akurat przypadku medycyna nie nazwie moim imieniem. Dlatego ufam, że jeśli mówi, iż na jego doświadczone oko jest ok., to jest ok. Profesor Krzysztof Szyłło – druga twarz mojej nadziei.