Na rogu Raka i Dalszego Życia - w odcinkach (1) (2)

 

Zawsze ktoś. Nie ja. Ktoś inny. Ktoś inny wpada pod samochód, ma kraksę, topi się w Bałtyku, spada z Zamarłej Turni. A przecież tylko Zamarła tak naprawdę mnie nie dotyczy, bo nie ma takiej siły, która kazałaby mi się na nią wdrapać. Ale auto, morze – zawsze być mogą. Za to nigdy, przenigdy nie zachoruję na raka. Na serce, na gościec, może nawet na Niemca z Alckiem, który chowa ludziom różne rzeczy i plącze drogi do domu – to i owszem. Kiedyś... Ale rak nie jest mój. Ja i Ewa – Przyjaciółka Mojego Serca, obiecałyśmy naszym dzieciom, że jak będziemy staruszkami, to będziemy miały Alzheimera i będziemy sprawne fizycznie. Bardzo śmieszna perspektywa. Oczywiście dla nas, nie dla dzieci. Ale żeby rak? Nie.

Za oknem ktoś coś piłuje czy poleruje... Pracuję na czwartym piętrze, ale hałas jest niemiłosierny. Trudno. Ja pracuję tu, a ktoś tam. Tyle, że moja praca nie wydaje wielu odgłosów. Tylko cichy stukot klawiatury.  Drzwi otwierają się, kiedy zamykam okno. Markos wnosi ogromne pudło i stawia na biurku. Pączki kupiłem. Pączki... Ogromne, monstrualne pączyska. Sześć. Dla całego biura? Nie, dla ciebie. Zjadam dwa. Są najpyszniejsze na świecie. Z „Pączkarni” na Pietrynie. Zewnątrz są chrupiące, obleczone mgiełką czekolady i lukru. W środku mają puch nadziany wiśnią i konfiturą z róży. A ja mam o trzydzieści kilogramów za dużo i słabą silną wolę. Nie jestem grubasem... chyba..., ale wiem o tych kilogramach, mam pełną świadomość, że należą do mnie... Jemy. Ja dwa, Markos resztę. Pachnie kawą...  Przerwa w pracy jest potrzebna, by się trochę zresetować, oczyścić myśl, pogadać o tych głupkach z pierwszych stron gazet, którzy próbują urządzić nam życie. Fuck!

            Wracamy do pracy. Markos zakłada słuchawki i spisuje setki z konferencji prasowej, którą obsługiwał. Stary, dobry dziennikarz. Nie, nie jest stary. Chyba nawet jest odrobinę młodszy ode mnie. Ale jako stary dziennikarz jest bardzo dobry. Gatunek na wymarciu i bez żadnej ochrony.

            Kombinuję 300 znaków ze spacjami, które mają opowiedzieć dwustuletnią historię kolejnej ulicy. Dlaczego nazywa się Milionowa? Już wiem. Ale wam nie powiem, sprawdzicie sobie sami, kiedy przyjdzie pora. Kiedy zawisną przy ulicach tablice z informacjami, które wyciskałam z gardła historii przez całe tygodnie.

            Rzucam okiem na telefon. Nieodebrane połączenie. Jasne, pilarka jazgotała tak głośno, że nie słyszałam. 42 271......... To telefon z Centrum Zdrowia Matki Polki.  Oddzwaniam. Przyszły wyniki, proszę jak najszybciej przyjechać, bo nie są dobre, są złe i profesor na panią czeka.

            Markos ma słuchawki na uszach. Jak dobrze, że kupił te pączki...