Na rogu Raka i Dalszego Życia - odc. 17


 

Leżę pod urządzeniem, które wygląda jak wybrakowany tomograf. Coś tam się nade mną dzieje, ale nie mam pojęcia, co. Co kilka chwil podchodzi kobitka i maże po moim brzuchu czarnym flamastrem jakieś krzyżyki. Okazuje się, że to moja koleżanka z liceum. Przepraszam, ale nie pamiętam... To chyba dlatego, że moim środowiskiem naturalnym była podstawówka na Harcerskiej. Większość przyjaźni z dzieciństwa to właśnie ta szkoła. Liceum na Mostowskiego nie było już takie bardzo moje. Dzieciaki z Dołów, w tym ja, trzymaliśmy się razem. Też w szkole średniej. Wszyscy pozostali jakoś nie zachowali się w mojej pamięci.

Koleżanka pamięta mnie jednak dokładnie. W sumie jest mi miło, chociaż... No, przytyło ci się, że ho ho!  Taaaak... Fajnie, zwłaszcza, jak leżysz z gołym tyłkiem w maszynie, która obraca się nad tobą i syczy. Nie wiem, jak koleżanka ma na imię, więc zwracam się możliwie bezosobowo. Teraz się nie ruszaj, będziemy cię tatuować. Tatuować?! Po cholerę jasną!? Okazuje się, że to trzy kropki: na brzuchu i dwie na udach. Jako punkty orientacyjne dla maszyny, która będzie mnie naświetlać. Żeby wiązka promieni trafiła precyzyjnie w konkretne miejsce. Oj tam, nie przejmuj się. Później domalujesz sobie flaminga.  Rozśmieszyła mnie, naprawdę. No teraz mnie rozśmieszyła.

Wieczorem do domu przychodzi Ewka. Koleżanka Ewy. Czyli mojej córki. Pielęgniarka. Bo przecież trzeba zdjąć szwy z moich czterech dziurek po laparoskopii. Ewka jest absolutną mistrzynią świata.  Wyjęła z przybornika maleńki skalpelek, nachyliła się nad moim jestestwem... i podniosła się. Już, zdjęte. A ja myślałam, że tylko sobie popatrzyła najpierw. Bo nie czułam absolutnie, kategorycznie nic.

Za dwa tygodnie dowiem się, co dalej...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Awantura w Zgierzu, czyli czego się nie dowiesz z Łódzkich Wiadomości Dnia (TVP3)

Obraz
  https://create.microsoft.com/pl-pl/TVP3 Łódź W jednym ze swoich ostatnich tekstów pisałam o tym, jak fatalnie wygląda kwestia oglądalności w ośrodkach terenowych TVP (w lipcu 2024 była to średnia liczba 83 widzów dziennie).   To bardzo smutne, zważywszy, że ogólnopolskie anteny telewizji publicznej wróciły do standardów, jakich oczekiwali odbiorcy i oglądalność jest znów na bardzo przyzwoitym poziomie („19.30” ogląda ponad półtora miliona osób każdego dnia).   Pojawiło się także kilka znakomitych, nowych formatów, jak choćby „Trójkąt Polityczny” Aleksandry Pawlickiej i Renaty Grochal czy nieco satyryczne – „Kwiatki Polskie”   oraz mój ulubiony „Alfabet Propagandy” z bezcennym udziałem Andrzeja Krajewskiego. Pod okiem Andrzeja Krajewskiego właśnie doskonaliłam się przez lata w analizie materiałów telewizyjnych pod kątem wykazywania nierzetelności autorów, świadomej manipulacji, kłamliwych treści. W chwili zamknięcia „szczujni” ten rodzaj mojej pracy uznałam za prz...
Czytaj więcej

TVP3 - oglądalnośc? Nie ma.

Obraz
  Kiedy w 2016 roku pewien rosyjski, dodam – dysydencki dziennikarz zapytał mnie, czy odczuwam w swojej pracy coś w rodzaju autocenzury, powiedziałam mu, że absolutnie nie. Mało tego – z całą mocą zapewniłam go, że w Polsce dziennikarze w ogóle nie mają tego problemu, że jedyna forma autocenzury to ta, która nie pozwala na zrobienie komuś krzywdy. Bardzo się zdziwił. Bo przecież rosyjscy dziennikarze nigdy nie mieli tego komfortu.   A ja  w swojej naiwności pękałam z dumy, że żyję w kraju, gdzie dziennikarz może bezpiecznie  i zgodnie z sumieniem pracować. I jeszcze tego samego roku przekonałam się, jak bardzo nie miałam racji. Jak szybko okaże się, kto jest kim naszym zawodzie. I tu już nawet nie chodzi o autocenzurę, lecz o zwykłe sprzedanie duszy diabłu. W ciągu kilku miesięcy zmienił się w Polsce świat. A już świat, który znałam z TVP – przewrócił się i porozbijał na kawałki. Po wygranych wyborach 15 października wiedziałam, że mój świat wraca. Powoli, ale ...
Czytaj więcej

Kobiety Konfederacji - majątek ruchomy

Obraz
  Fot. domena publiczna/x/@KarinaBosak Kobiety reprezentują całą, pełną gamę rozmaitych postaw, wartości i poglądów politycznych. To oczywiste, to normalne, tak ma być. Każda z nas oczekuje czego innego od życia, od otaczających nas ludzi, od siebie   samej. Jedne z nas chcą realizować się w pracy zawodowej, kładą nacisk na karierę, spełniają się w swoich zawodowych rolach. Coraz częściej świadomie rezygnują z życia rodzinnego, nie widzą się w rolach matek, żon i strażniczek rodzinnego ciepła. Są kobiety, które potrafią i chcą łączyć te sfery. Pracują a jednocześnie są matkami, żonami, nadają ton życiu rodzinnemu. Nie brak też pań, dla których życiowym spełnieniem jest wyłącznie rodzinne szczęście, troska o dom i o bliskich. I każda z tych ról jest super - o ile jest samodzielnym, autonomicznym wyborem kobiety.  Nigdy jednak nie zrozumiem kobiet, które z zapałem, z błyskiem w oku i ogniem w działaniach   współdziałają z tymi, którzy traktują je jak człowieka go...
Czytaj więcej