Na rogu Raka i Dalszego Życia - odc. 10

 


Długi, leniwy weekend. Drugi termin operacji mam w poniedziałek, a tu dopiero piątek. Mam książkę, bo bez nich nigdzie się nie ruszam, mam internet, rodzina i przyjaciele dzwonią, ja telefonuję do nich i godziny płyną szybko.

            Szpitalne jedzenie jest szpitalne. No co wam powiem? Nie jest bardzo źle, czasami nawet smacznie (np. pieczony kawałek kurczaka, ziemniaczki purée i marchewka z groszkiem), czasami tak sobie. Raz tylko musiałam zejść do restauracji trzy piętra niżej, bo niestety na obiad dostałyśmy makaron posypany cukrem, cynamonem i odrobiną białego sera. To już było dla mnie za wiele. Pulpeciki w sosie śmietanowym z ryżem i mizeria zaserwowane w restauracji bardzo podniosły mnie na duchu.

            Tuż obok restauracji jest kawiarnia. Pan serwuje genialnie pyszne, smoliste espresso i świeżutkie ciastka. Do wyboru, do koloru. I lody. Zarąbiście wielkie, z jeszcze większą górą bitej śmietany. Tylko pączków Markosa nie ma...

            Zamawiam kawę, kawusię, kochaną kawkę. W sali mam wprawdzie swoją, mam też filiżankę, rodową łyżeczkę i cukier. W aneksie kuchennym jest czajnik. Mogłabym sobie sama zrobić. Ale nie. Ze względu na panią dietetyk.

            Kiedyś w szpitalach posiłki przyjeżdżały na oddział w wielkim wózku: Obiad!!!! Proszę odbierać talerze!!!!  Wózek jest nadal, ale posiłki pani dietetyk przynosi każdej z pacjentek indywidualnie. No nie patrzcie tak na to, co napisałam!!! Naprawdę przynosi! Ponieważ są różne diety: zwykła, cukrzycowa, nisko sodowa – przypisane są do nich różne kolory talerzy z tworzywa. Niebieskie, seledynowe... To bardzo praktyczne rozwiązanie, uważam. I ta kobitka naprawdę pamięta, co komu przynieść. Pamięta, kto ostatnio nie miał apetytu i trzeba go zachęcić, kto powinien zjeść trochę mniej, jak pani Halina. Ja dostaję posiłki nisko sodowe ze względu na ten wybryk z ciśnieniem. W całym swoim życiu nie stosowałam takiej diety, ale w szpitalu nie grymaszę. Zwłaszcza, że pani dietetyk jest naprawdę przejęta. Bardzo panią proszę, po wyjściu ze szpitala powinna pani trzymać się tej diety. Naprawdę, bardzo panią proszę. Nie dyskutuję, nie upieram się przy swoim, chociaż słowa honoru nie daję, bo wiadomo, że nie dotrzymam. Ale mając na uwadze prośbę, nie robię sobie kawy na oddziale, bo wygląda na to, że zrobiłabym miłej, choć troszeczkę despotycznej pani wielką przykrość.   

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Awantura w Zgierzu, czyli czego się nie dowiesz z Łódzkich Wiadomości Dnia (TVP3)

Obraz
  https://create.microsoft.com/pl-pl/TVP3 Łódź W jednym ze swoich ostatnich tekstów pisałam o tym, jak fatalnie wygląda kwestia oglądalności w ośrodkach terenowych TVP (w lipcu 2024 była to średnia liczba 83 widzów dziennie).   To bardzo smutne, zważywszy, że ogólnopolskie anteny telewizji publicznej wróciły do standardów, jakich oczekiwali odbiorcy i oglądalność jest znów na bardzo przyzwoitym poziomie („19.30” ogląda ponad półtora miliona osób każdego dnia).   Pojawiło się także kilka znakomitych, nowych formatów, jak choćby „Trójkąt Polityczny” Aleksandry Pawlickiej i Renaty Grochal czy nieco satyryczne – „Kwiatki Polskie”   oraz mój ulubiony „Alfabet Propagandy” z bezcennym udziałem Andrzeja Krajewskiego. Pod okiem Andrzeja Krajewskiego właśnie doskonaliłam się przez lata w analizie materiałów telewizyjnych pod kątem wykazywania nierzetelności autorów, świadomej manipulacji, kłamliwych treści. W chwili zamknięcia „szczujni” ten rodzaj mojej pracy uznałam za prz...
Czytaj więcej

TVP3 - oglądalnośc? Nie ma.

Obraz
  Kiedy w 2016 roku pewien rosyjski, dodam – dysydencki dziennikarz zapytał mnie, czy odczuwam w swojej pracy coś w rodzaju autocenzury, powiedziałam mu, że absolutnie nie. Mało tego – z całą mocą zapewniłam go, że w Polsce dziennikarze w ogóle nie mają tego problemu, że jedyna forma autocenzury to ta, która nie pozwala na zrobienie komuś krzywdy. Bardzo się zdziwił. Bo przecież rosyjscy dziennikarze nigdy nie mieli tego komfortu.   A ja  w swojej naiwności pękałam z dumy, że żyję w kraju, gdzie dziennikarz może bezpiecznie  i zgodnie z sumieniem pracować. I jeszcze tego samego roku przekonałam się, jak bardzo nie miałam racji. Jak szybko okaże się, kto jest kim naszym zawodzie. I tu już nawet nie chodzi o autocenzurę, lecz o zwykłe sprzedanie duszy diabłu. W ciągu kilku miesięcy zmienił się w Polsce świat. A już świat, który znałam z TVP – przewrócił się i porozbijał na kawałki. Po wygranych wyborach 15 października wiedziałam, że mój świat wraca. Powoli, ale ...
Czytaj więcej

Kobiety Konfederacji - majątek ruchomy

Obraz
  Fot. domena publiczna/x/@KarinaBosak Kobiety reprezentują całą, pełną gamę rozmaitych postaw, wartości i poglądów politycznych. To oczywiste, to normalne, tak ma być. Każda z nas oczekuje czego innego od życia, od otaczających nas ludzi, od siebie   samej. Jedne z nas chcą realizować się w pracy zawodowej, kładą nacisk na karierę, spełniają się w swoich zawodowych rolach. Coraz częściej świadomie rezygnują z życia rodzinnego, nie widzą się w rolach matek, żon i strażniczek rodzinnego ciepła. Są kobiety, które potrafią i chcą łączyć te sfery. Pracują a jednocześnie są matkami, żonami, nadają ton życiu rodzinnemu. Nie brak też pań, dla których życiowym spełnieniem jest wyłącznie rodzinne szczęście, troska o dom i o bliskich. I każda z tych ról jest super - o ile jest samodzielnym, autonomicznym wyborem kobiety.  Nigdy jednak nie zrozumiem kobiet, które z zapałem, z błyskiem w oku i ogniem w działaniach   współdziałają z tymi, którzy traktują je jak człowieka go...
Czytaj więcej