FELIETONY - Faktury Kijowskiego



    Fot. Dorota Ceran


Pierwszy raz zetknęłam się z Mateuszem Kijowskim w Łodzi podczas flash moba zorganizowanego pod ośrodkiem TVP w obronie niezależności mediów.  Ten dzień był dla  mnie szczególny. Wiedziałam, że lada dzień odejdę z TVP, w której przepracowałam ćwierć wieku. Wiedziałam, że bardzo źle zaczyna się dziać z moją ukochaną firmą. I bolała mnie świadomość, że z okien, zza żaluzji łypią na  protestujących oczy moich serdecznych kolegów, którzy oddalali się ode mnie z szybkością światła. Rzadko płaczę, właściwie – nigdy. Ale wtedy łzy zasnuwały mi obraz, byłam smutna, wściekła, nieszczęśliwa. Mateusz  mnie z tamtego okresu z pewnością nie pamięta, byłam częścią tłumu. Patrzyłam na gościa z włosami spiętymi na karku i widziałam człowieka pełnego charyzmy i  energii. Widziałam człowieka, który może poprowadzić ludzi  przeciwko złu. Podeszłam wówczas do niego, by uścisnąć rękę i powiedzieć „Dziękuję”. I myślałam, jakie to okropne, że my tu protestujemy w imieniu tych, co za żaluzjami, a oni się do nas nie przyłączają...
      Potem były inne marsze, spotkania... Kilkakrotnie witałam się z Mateuszem, który chyba zaczął mnie troszkę kojarzyć.  Zamieniliśmy kilkakrotnie parę zdań, potem interakcja na Facebooku, także z Magdą, jego dzielną, mądrą żoną. Cieszyłam się, że wyrasta nam w przestrzeni publicznej ktoś, kto być może zaradzi złu, pociągnie za sobą ludzi, postawi tamę nadciągającemu szaleństwu.  Widziałam w nim wielką nadzieję.
            Było oczywiste, że władza zrobi wszystko, by wyeliminować Kijowskiego z przestrzeni publicznego sprzeciwu. Facet, który w kilka godzin był w stanie powołać do życia wielotysięczną, silną organizację, jaką okazał się KOD, był śmiertelnie niebezpieczny. Ciekawa byłam, co zrobią, w jaki sposób zechcą podłożyć mu  nogę? Nie kazano mi długo czekać. Wszyscy wiemy, co stało się później. Oskarżenia o sprzeniewierzenie kasy KOD-u, o niespłacone alimenty.   Majstersztyk. Uderzono w najczulsze punkty – jak można narazić na straty finansowe szlachetny, spontaniczny ruch społeczny?! Jak można skąpić dzieciom? Każda dyskusja przy takich zarzutach umiera w zarodku...
            A ja jakoś nie potrafiłam przyłączyć się do chóru oburzonych, nie miałam ochoty schylać się po kamień... Wiele w życiu widziałam, sporo przeżyłam, jestem kopalnią doświadczeń i wiem, że to przyszło jakoś zbyt łatwo, zbyt szybko. I  zbyt wielką radość i satysfakcję  widziałam w oczach żołnierzy dobrej zmiany.
            Mateusz nie był moim znajomym, nie chodziliśmy razem do szkoły, nie studiowaliśmy na jednej uczelni, nie współpracowaliśmy w żadnym wymiarze. Nie mam żadnych prywatnych powodów aby mu ufać czy nie ufać. Ale mechanizm wydawał mi się zbyt prosty, zbyt grubymi nićmi szyto... I te pełne satysfakcji uśmieszki kolegów, którzy później wskoczyli na jego miejsce. Żeby choć udawał jeden z drugim, że mu przykro... Gdzie tam! Nie mogli ukryć radochy!
            To były jednak tylko moje przeczucia, przeświadczenie... Dzisiaj wiem, że miałam rację. Przeanalizowałam Mateuszowe faktury (i te KOD-owskie i te alimentacyjne), które są dostępne w przestrzeni medialnej, wystarczy zajrzeć[1].  Wynika z nich, że owszem, MKM-Studio wystawiło faktury za dziewięciomiesięczną, pełną obsługę potrzeb internetowych KOD – u. Wynika też, że jedna trzecia wpływów została przez MKM-Studio zwrócona, jako błędnie wypłacona. I jakoś nie mogę się w tych wszystkich rozliczeniach dopatrzyć niczego nieetycznego. Nieetyczne zaś wydaje  mi się to, że zarząd ustalił, iż będzie finansował pracę wykonywaną przez Mateusza Kijowskiego, a potem się zaparł w żywe kamienie.

„W marcu 2016 roku Zarząd KOD-u wraz z Komitetem Społecznym „KOD” podjął decyzję, że część mojego zaangażowania w KOD – tę związaną z realizacją usług informatycznych i utrzymywaniem infrastruktury – będzie finansował. W drodze ustaleń miedzy MKM-Studio a KS„KOD” zapadła decyzja, że najwłaściwszą formą – najbardziej czytelną i opartą na faktach, będzie wystawianie faktur przez MKM-Studio dla KS„KOD”.[2]
           
Z jednej strony – słyszę zarzuty, że płacono Mateuszowi Kijowskiemu za pracę wykonywaną bez jednej przerwy, dzień w dzień, od rana do nocy, non stop a la long. Z drugiej strony – krzyczą „Alimenciarz!”. Przepraszam, ale to jakaś niespójność chyba jest. Bo nie da się płacić bez zarabiania. Sama wiem najlepiej.
            Prokuratura umorzyła postępowanie w sprawie rzekomego uchylania się od płacenia alimentów przez Mateusza Kijowskiego, a faktury wykazują, że od 2006 roku do dzisiaj alimenty są nie tylko przekazywane na rzecz dzieci systematycznie, ale ze sporą nadwyżką.

Od 2006 trwa postępowanie komornicze – tłumaczy Mateusz -  bo wówczas straciłem pracę i  kiedy dwa razy po około 13 miesięcy byłem bezrobotny. Gdybym z nadwyżką płacił, to by nie było komornika, ona pojawiła się w ostatnich latach.  Od początku zawsze starałem się jak najpełniej wywiązywać z moich zobowiązań wobec dzieci. Nawet  pożyczałem pieniądze, żeby wywiązywać się chociaż częściowo z należności. To wszystko wykazują zestawienia od komornika i przelewy.
Moim dzieciom nigdy niczego nie brakowało. Skończyły nawet prywatne szkoły. Dzisiaj wszystkie są dorosłe.

Kiedy na początku 2017 roku po doniesieniach prasowych i zgłoszeniu przez komornika Prokuratura w Pruszkowie podjęła postępowanie w sprawie rzekomego uporczywego uchylania się przeze mnie od płacenia alimentów. 28 czerwca 2017 postępowanie zostało umorzone. W uzasadnieniu podano, że nie występują przesłanki do stwierdzenia tego przestępstwa.[3]

A ludzie gadają, gadają, gadają.... Raz rzucona kalumnia może człowieka zatłuc. Społecznie, moralnie, rodzinnie... Trudno się z tym walczy. Ale koniecznie trzeba, w imię zwykłej ludzkiej solidarności. Bo kto się ujmie za nami, gdy już wszystkich pozwolimy przegnać?


[1] audyt.kijowski.net
[2] http://audyt.kijowski.net/index.php/faktury/
[3] http://audyt.kijowski.net/index.php/alimenty/




                                                                                    © Dorota Ceran/ceran.press



  




                                                                                                                                                           Przedruki i kopiowanie są możliwe pod warunkiem podania źródła.




oraz tym, którzy życzą sobie pozostać anonimowi



Z serwisem Ceran.Press współpracują




GŁÓWNY SPONSOR KSIĄŻKI
A ja Łódź wolę...


________________________________________________________
























Komentarze

  1. KRZYCHU22 czerwca 2018 14:47

    Mateusza poznałem pod TK już na pierwszym proteście. Dziesiątki razy ściskałem jego dłoń i zawsze to robię na ulicznicach i spotkaniach. Podziwiam Go i bardzo szanuję a to co mówią i piszą o Nim jest żałosne. Pewnie jak co niedziela spotkamy się na literiadzie pod padem.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dominika Starańska4 kwietnia 2020 07:07

    Jestem pod wrażeniem. Świetny artykuł.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Moja biedna telewizja

Obraz
  Był rok 2016. Pod łódzkim ośrodkiem telewizyjnym zebrał się tłum protestujących, którzy nie godzili się na przejęcie mediów publicznych przez PiS. Jeszcze wówczas nikt nie przewidywał, że TVP stanie się „szczujnią” w stopniu, który obserwowaliśmy do niedawna, ale wszyscy wiedzieli, że zaczyna się dziać bardzo źle. Byłam wśród protestujących. I to był jeden z najtrudniejszych dni w moim życiu. Nie godziłam się fundamentalnie na to, co Jacek Kurski wyrabiał z telewizją na życzenie Kaczyńskiego… ale tam, w środku budynku byli moi koledzy.  Ludzie, z którymi pracowałam 26 lat. Ludzie, którzy mi wielokrotnie dali dowody przyjaźni, z którymi przeżyłam wiele wspaniałych, twórczych dni, którzy byli niczym rodzina…  Teraz oni byli tam, a ja tu…   I przez prawie osiem lat czekaliśmy na zmianę. Oni tam, a ja tu. Po wyborach 15 października 2023 roku odetchnęliśmy. A kiedy wyłączono sygnał TVP a Danuta Holecka, Samuel Pereira et consortes poszli precz, nadzieja wlała się w wiele serc.
Czytaj więcej

TVP3 - oglądalnośc? Nie ma.

Obraz
  Kiedy w 2016 roku pewien rosyjski, dodam – dysydencki dziennikarz zapytał mnie, czy odczuwam w swojej pracy coś w rodzaju autocenzury, powiedziałam mu, że absolutnie nie. Mało tego – z całą mocą zapewniłam go, że w Polsce dziennikarze w ogóle nie mają tego problemu, że jedyna forma autocenzury to ta, która nie pozwala na zrobienie komuś krzywdy. Bardzo się zdziwił. Bo przecież rosyjscy dziennikarze nigdy nie mieli tego komfortu.   A ja  w swojej naiwności pękałam z dumy, że żyję w kraju, gdzie dziennikarz może bezpiecznie  i zgodnie z sumieniem pracować. I jeszcze tego samego roku przekonałam się, jak bardzo nie miałam racji. Jak szybko okaże się, kto jest kim naszym zawodzie. I tu już nawet nie chodzi o autocenzurę, lecz o zwykłe sprzedanie duszy diabłu. W ciągu kilku miesięcy zmienił się w Polsce świat. A już świat, który znałam z TVP – przewrócił się i porozbijał na kawałki. Po wygranych wyborach 15 października wiedziałam, że mój świat wraca. Powoli, ale wraca. Także ten te
Czytaj więcej

Felieton - Nie udało się, panie Rau.

Obraz
  Fot. Dorota Ceran Kiedy przyglądam się rozliczeniom, którym poddawane są byłe władze PiS na różnych szczeblach, nie narzekam, że dzieje się to zbyt wolno. Nie zależy mi na tym, by były to spektakularne akty zemsty, lecz solidne, poparte uczciwymi procedurami prawnymi   decyzje. Decyzje nieodwołalne i konsekwentnie realizowane. Obserwujemy pospolitych złodziei, pustoszących państwową kasę politycznych cwaniaczków, bandziorowatych typów żerujących na nieszczęściu chorych dzieci, przygłupich niedouków myślących, że Wielka to nazwisko jakiejś Katarzyny, oślizgłych wyrokowców tulących się do piersi – pożal się Boże – głowy państwa. Nie sposób wymienić ich wszystkich… Jest wymiar ogólnopolski tego nieszczęścia, ale jest też wymiar lokalny.   Zapraszam zatem do Łodzi roku 2017, kiedy to wojewodą był tu niejaki Zbigniew Rau. Tak   tak, ten sam Rau, który na kolejnym szczeblu swojej kariery, jako minister spraw zagranicznych odpowiadał za aferę wizową. Otóż, pan Rau, zacny profesor nauk p
Czytaj więcej